و فاصله ایست ابدی میان عشق و دوست داشتن که برای پیمودن این فاصله ، یا باید پرید ، یا باید فروچکید...

از عشق سخن باید گفت ؛ همیشه از عشق سخن باید گفت.

«عشق» در لحظه پدید می آید ؛ «دوست داشتن» در امتداد زمان.

این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.

عشق معیارها را در هم می ریزد ؛ دوست داشتن بر پایه ی معیارها بنا می شود.

عشق ناگهان و ناخواسته شعله می کشد ؛ دوست داشتن از شناختن و خواستن سرچشمه می گیرد.

عشق قانون نمی شناسد ؛ دوست داشتن اوج احترام به مجموعه ای از قوانین عاطفی ست.

عشق فوران می کند چون آتشفشان و شره می کند چون آبشاری عظیم ؛ دوست داشتن جاری می شود

چون رودخانه ای بر بستری با شیب نرم.

عشق ویران کردن خویش است ؛ دوست داشتن ساختنی عظیم.

عشق دق الباب نمی کند، مودب نیست، حرف شنو نیست، درس خوانده نیست، حسابگر نیست، سر به زیر

نیست، مطیع نیست.

عشق دیوار را باور نمی کند، کوه را باور نمی کند، گرداب را باور نمی کند، زخم دهان باز کرده را باور نمی کند،

مرگ را باور نمی کند.

عشق در وحله ی پیدایی ، دوست داشتن را نفی می کند، نادیده می گیرد، پس میزند، له می کند و می گذرد

دوست داشتن نیز ناگزیر در امتداد زمان ، عشق را دود می کند، به آسمان می فرستد و چون خاطره

ای حرام ،فرشته ی نگهبانی بر آن می گمارد.

عشق سحر است ؛ دوست داشتن باطل السحر. عشق و دوست داشتن ، از پی هم می آیند اما هرگز در یک

خانه منزل نمی کنند.

عشق،انقلاب است ؛ دوست داشتن اصلاح. میان عشق و دوست داشتن ، هیچ نقطه ی مشترکی نیست.

از دوست داشتن به عشق می توان رسید و از عشق به دوست داشتن. اما به هر حال، حرکت از خود به خود

نیست، از نوعی به نوعی ست، از خمیره ای به خمیره یی...

و فاصله ایست ابدی، میان عشق و دوست داشتن که برای پیمودن این فاصله ، یا باید پرید، یا باید فروچکید...

(نادر ابراهیمی)