من ساده لوح نیستم
ساده ام ، فقط سکوت میکنم

من دستها و
سنگهای پنهان در آستین آدم ها را
بسیار دیده ام

حواس ام هست !
من دشنامها خورده ،
اما هرگز مزاحم یکی مور خسته نبوده ام

من
تهمت ها خورده ،
اما هرگز مزاحم یکی گزنده نبوده ام

    تا کجا باید رفت
    تا کجا باید برد
    کوله باری را به نام زندگی
    که درونش آرزوها هم گدایی می کنند
    تا کجا باید گریخت
    از حضور سردِ مرگ
    از هجوم وحشت ودلواپسی
    از شبیخون حماقت در هوس
    تا به کی باید شنید
    یک ترانه را ز جنس خاطره
    از هزاران فرسخ احساس گناه
    از هزاران فاصله تکرار ِغم
    تا به کی باید ببینم
    این همه دلخستگي را
    وبمانم همچنان پا برجا
    تا به کی ...