[با سپاس فراوان از دوست بزرگوارم "شبنم دل" بابت این شعر زیبا]

گمانم اشک هایم را نم ديوار میفهمد

شکستن زیر باران را خم ديوار میفهمد

تمام حرف های خیس و تب دار نگاهم را

سکوت تلخ و گنگ و مبهم ديوار میفهمد

سرود غصه ها را با دلی پر سوز میخوانم

صدای زیر آهم را بم ديوار میفهمد

فشار بغض های آجری بر پشت چشمانم

تحمل را ستون محکم ديوار میفهمد

من از وقتی که لبخندم ترک برداشت فهمیدم

زبانم را شکاف پرغم ديوار میفهمد

[با سپاس فراوان از دوست بزرگوارم "سعید" بابت این شعر زیبا]

از آدم ها دلگیرم

که خوب های خودشان را از بد تو ،  مو شکافی میکنند

و بدهایشان را در جیب های لباس هایی

که دیگر از پوشیدنش خجالت میکشند ، پنهان میکنند

از اینکه ژست یک کشیش را میگیرند وقتی هوای اعتراف داری

و درد هایت را که میشنوند ...

خیالشان راحت میشود هنوز میتوانند کمی خودشان را از تو

کشیش تر ببینند

از آدم ها دلگیرم

وقتی تمام دنیایشان اثبات کردن است

همین که گیرت بیاورند

تمام آنچه را که نمی توانند به خورد خودشان دهند به تو اثبات می کنند

به کسی غیر از خود ، برتری هایشان را آویزان کنند

تا از دور به کلکسیون افتخاراتشان نگاه کنند

و هر بار که ایمانشان را از دست دهند ، آنقدر امین حسابت میکنند

که تو را گواه میگیرند

ایمانشان که پروار شد با طعنه میگویند

این اعتماد به نفس را که از سر راه نیاورده ام

از آدم ها عجیب دلگیرم

از اینکه صفت هایشان را در ذهنشان آماده کرده اند

و منتظر مانده اند تا تکان بخوری و ببینند به کدام صفت مینشینی

و تو را هی توصیف کنند ... هی توصیف کنند ... هی توصیف کنند

خنده ات بگیرد که چقدر شبیه‌شان نیستی

دردشان بیاید ... و انتقامش را از تو بگیرند ...

تا دیگر به آنها این حس را ندهی که کسی وجود دارد که شبیه‌شان نیست

از آدم ها دلگیرم

که گرم میبوسند و دعوت میکنند

سرد دست میدهند و به چمدانت نگاه میکنند

دلت ....

دلت که از تمام دنیا گرفته باشد.تنها به درد بازگشت به زادگاهت میخوری

دلم گرفته است ... همین را هم میخوانند و باز خودشان

را آن مسافر آخر قصه حساب میکنند

من ساده لوح نیستم
ساده ام ، فقط سکوت میکنم

من دستها و
سنگهای پنهان در آستین آدم ها را
بسیار دیده ام

حواس ام هست !
من دشنامها خورده ،
اما هرگز مزاحم یکی مور خسته نبوده ام

من
تهمت ها خورده ،
اما هرگز مزاحم یکی گزنده نبوده ام