گلـــوی ســاز دلتنگــی ، پــر از فریــــاد خـــاموشـه . . . (چه رسم ناهماهنگی ، همیشه رسم تقدیره)

نمیشـه دل به هرکس داد / نمیشـه از نفس افتاد 

پرنده با پر بستـه ، نمیشه از قفس آزاد

نمیشه شب به شب خوابید، فقط کابوس وحشت دید

نمیشه در سکوت خود ،صدای گریه رو نشنید

نمیشه غرق در غم بود، ولی از گریه رو گردوند

نمیشه تا ته آواز، فقط از ترس فردا خوند

گلـوی ساز دلتنگی ، پر از فریاد خاموشه

دوباره سر بده هق هق، بذار دست صدا رو شه

نمیشه دل به هر کس داد/ نمیشه دل به هر کس بست

نمیشه رفت و راهی شد، رسید اما به یک بن بست

چه رسم ناهماهنگی ،همیشه رسم تقدیره

نمیشه بود و عاشق بود، واسه عاشق شدن دیره . . .