کفش ها زير نور ويترين ها ، کودک اصرار می کند: بابا! من از اين کفش ها، فقط اين ها!

آخرين هفته ی زمستان است
همه چشم انتظار چهره ی عيد
پر شده شهر از هوای بهار
عطر گل های سرخ و سبز و سپيد

در خيابان و کوچه و بازار
دست در دست مادر و پدرند
کودکان با نشاط آمده اند
تا لباس قشنگ و نو بخرند

مثل آيينه صاف و براق است
کفش ها زير نور ويترين ها
کودک اصرار می کند: بابا!
من از اين کفش ها، فقط اين ها!

چند؟ ناقابل است؛ ده تومان
ده هزار؟! اين که ... چشم های پدر
بر زمين خيره می شود اما
منتظر مانده چشم های پسر

کودک و عيد و خنده و شادی
کودک و کفش نو، لباس قشنگ
کودک و سرزمين روياها
عطرها، نورهای رنگارنگ

می خری هان؟ ببين چه برّاق است
ظاهرش مثل کفش مردانه است
می خری هان؟! ببين که مرد شدم
مرد در فکر خرجی خانه است...

راستی چند روز مانده به عيد؟
عيد آجيل و ماهی قرمز
عيد اين سفره های دور از نان
که به سامان نمی رسد هرگز

می خری هان؟! بله! بله! حتماً
می زند خنده شادمانه پسر
لبش از شادی و شعف باز است
مثل لبخند کفش های پدر

در خيابان و کوچه و بازار
هيچ کس بغض مرد را نشنيد
آی تقويم های رنگارنگ
راستی چند روز مانده به عيد؟!

(دکتر اسماعیل امینی)

*با تشکر فراوان از نجمه ی عزیز و مهربان بابت ارسال این شعر زیبا و قابل تأمل*