دکتر شریعتی انسانها را به ۴ دسته تقسیم کرده :

دسته اول :

آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم نیستند .

عمده آدم‌ها حضورشان مبتنی به فیزیک است.

تنها با لمس ابعاد جسمانی ان‌هاست که قابل فهم می‌شوند ، بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند.

دسته دوم:

آنانی که وقتی هستند نیستند، وقتی که نیستند هم نیستند .

مردگانی متحرک در جهان ، خود فروختگانی که هویت شان را به ازای چیزی فانی واگذاشته‌اند.

بی‌شخصیت‌اند و بی‌اعتبار ، هرگز به چشم نمی‌آیند و مرده و زنده‌شان یکی است .

دسته سوم:

آنانی که وقتی هستند هستند، وقتی که نیستند هم هستند .

آدم‌های معتبر و با شخصیت ، کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می‌گذارند.

کسانی که همواره به خاطر ما می‌مانند ، دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم .

دسته چهارم:

آنانی که وقتی هستند نیستند ، وقتی که نیستند هستند .

شگفت‌انگیزترین آدم‌ها در زمان بودشان ، چنان قدرتمند و با شکوه‌اند که ما نمی‌توانیم حضورشان را دریابیم.

اما وقتی که از پیش ما می‌روند نرم نرم آهسته آهسته درک می‌کنیم و می‌فهمیم که آنان چه بودند ، چه می‌گفتند و چه می‌خواستند .

ما همیشه عاشق این آدم‌ها هستیم ، هزار حرف داریم برایشان اما وقتی در برابرشان قرار می‌گیریم قفل بر زبانمان می‌زنند و اختیار از ما سلب می‌شود

سکوت می‌کنیم و غرقه در حضور آنان مست می‌شویم و درست در زمانی که می‌روند یادمان می‌آید که چه حرف‌ها داشتیم و نگفتیم.

نباید فراموش کرد که این افراد دسته چهارم به دید عاشقان اینگونه اند ، و افراد معشوق در چشم عاشق یا دوستان بسیار عزیز در چشم ما اینگونه هستند .