یک نفس ای پیک سحری ، بر سر کویـش کــن گذری . . . گو که ز حجرش به فغـــانم به فغـــانم

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویـش کــن گذری

گو که ز حجرش به فغـــانم به فغـــانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقـــت دم نزنم

من نتــــــــوانم نتـــــــــوانم نتــــــــوانم

من غرق گناهم، تو عذر گنــاهی

روز و شبم را ، تو چو مهری تو چو ماهی

چه شود گر مرا رهانی ز سیاهی

چون باده به جوشم، در جــوش و خروشم

من سر زلفت به دو عالم نفروشم

روز و شبم را ، تو چو مهری تو چو ماهی

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویـش کــن گذری

گو که ز حجرش به فغـــانم به فغـــانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقـــت دم نزنم

من نتــــــــوانم نتـــــــــوانم نتــــــــوانم

همه شب بر ماه و پروین نگرم

مگر آید رخــــسارت در نظرم

چه بگویم ، چه بگویم ، به که بگویم این راز

غــمـم ایـن بـس، که مرا کــس نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویـش کــن گذری

گو که ز هجرش به فغـــانم به فغـــانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقـــت دم نزنم

من نتــــــــوانم نتـــــــــوانم نتــــــــوانم