فریادی و دیگر هیچ .
چرا که امید آنچنان توانا نیست
که پا سر یاس بتواند نهاد.
***
بر بستر سبزه ها خفته ایم
با یقین سنگ
بر بستر سبزه ها با عشق پیوند نهاده ایم
و با امیدی بی شکست
از بستر سبزه ها
با عشقی به یقین سنگ برخاسته ایم
***
اما یاس آنچنان تواناست
که بسترها و سنگ ها زمزمه ئی بیش نیست !
فریادی
و دیگر
هیچ !

(احمد شاملو)

بوسه های تو
گنجشککان پر گوی باغند

...

و تنت
رازی ست جاودانه
که در خلوتی عظیم
با منش در میان می گذارند

تن تو آهنگی ست
و تن من کلمه ئی ست که در آن می نشیند
تا نغمه ئی در وجود اید :
سرودی که تداوم را می تپد

در نگاهت همه مهربانی هاست :
قاصدی که زندگی را خبر می دهد
و در سکوتت همه صداها :
فریادی که بودن را تجربه می کند

(احمد شاملو)

توي فصل سرد پائيز
توي سرماي زمستون
دخترك تنها وخسته
ميشينه كنج خيابون
تو دل كوچيك و نازش
طفلكي يه دنيا درده
چشماشو ببين چه سرخن
آخه بازم گريه كرده
رو لباس پاره پورش
دونه هاي سرده برفه
مي بيني ساكته اما
تو دلش يه دنيا حرفه
خيلي وقته كه لباشو
كسي خندون نمي بينه
آره رسم روزگاره
بايد از غصه بميره
قلب كوچيك و ظريفش
از غمو تنهايي يخ بست
كسي انگار توي اين شهر
نمي گيره از كسي دست
واي از اين هجوم سرما
واي از اين سكوت و نفرت
توي اين شهرو هياهو
كوكجاست عشقو صداقت
كو كجاست دستاي مردي
كه بگيره دست اونو
كو كجاست خورشيد گرمي
كه روشن كنه زمينو
نفساي گرم ودستاش
ديگه از سرما بريده
دخترك رو بعد از اون شب
ديگه هيچ كسي نديده
دخترك رفت تك و تنها
رفت از اين ديار غربت
رفت يه جايي كه تو شهرش
مرده باشه غم و نفرت

(مهدی تفکر)

امشب از آسمان دیده ی تو
روی شعرم ستاره می بارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه هایم جرقه می کارد
شعر دیوانه ی تب آلودم
شرمگین از شیار خواهشها
پیکرش را دو باره می سوزد
عطش جاودان آتش ها
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
از سیاهی چرا هراسیدن (حذرکردن)
شب پر از قطره های الماس است
آنچه از شب به جای می ماند
عطر سکرآور گل یاس است
آه بگذار گم شوم در تو
کس نیابد دگر نشانه ی من
روح سوزان و آه مرطوبت
بوزد بر تن ترانه من
آه بگذار زین دریچه باز
خفته بر بال گرم رویاها
همره روزها سفر گیرم
بگریزم ز مرز دنیاها
دانی از زندگی چه می خواهم
من تو باشم ، تو ، پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو ، بار دیگر تو
آنچه در من نهفته دریایی ست
کی توان نهفتنم باشد
با تو زین سهمگین توفانی
کاش یارای گفتنم باشد
بس که لبریزم از تو می خواهم
بروم در میان صحراها
سر بسایم به سنگ کوهستان
تن بکوبم به موج دریاها
بس که لبریزم از تو می خواهم
چون غباری ز خود فرو ریزم
زیر پای تو سر نهم آرام
به سبک سایه ی تو آویزم
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

(فروغ فرخزاد)

من به اندوه درون می اندیشم
و به آن لحظه که تو می آیی
و به آن دم که مرا می خواهی
و به آن کولی مژگان بلند
که ندانسته دلم را سد کرد
و نفهمید که با من بد کرد
من به آن لحظه فرا خوانده شدم
که سکوت است و سکوت است و سکوت
و در آن شمعی ست در حال سقوط

(پیوند باور)