دانی که دل غمزده را لعل تو خون کرد

خون کرد و فراق تو اش از دیده برون کرد

خلوتگه دل جای هوس بود از این پیش

عشقت به درون آمد و اغیار برون کرد

دیوانه مجویی به همه شهر که ما را

گیسوی چو زنجیر تو پابست جنون کرد

حیرت برم از آنکه به زلف تو زند دست

کاین مار سیه را زچه افسانه فسون کرد

ما روز ازل شیفته ی روی تو بودیم

آشفته سر زلف تو ما را نه کنون کرد

(فرصت شیرازی)

می خواهم بگذرم
بگذرم از هر آنچه که تو ندیدی و من احساس کردم
تو نشنیدی هر چند بار که من گفتم و تکرار کردم
ساختم و تو خراب کردی
و من چقدر تشنهء شنیدن حرفهایی بودم که تو هرگز نزدی

اشک ریختم
برای روزهایی که چه نیازمند تو در کنارم بودم
برای خودم که چگونه غرق تو شدم

و بیاد آوردم
خودم را
که چگونه پر از تفکرات ارغوانی بودم
چگونه پرواز را دوست داشتم
و تو را
که بالهای مرا شکستی
همچون قلبم

می خواهم بگذرم
از تو!
از عشق ویران کنندهء تو
از منی که با تو بوجود میامد
و چه غریب بود
قلب این پرنده امروز از پیش تو پرواز خواهد کرد

(فری ناز آرین فر)

آن قَدَر بار ندامت به وجودم جمع است
که اگر پایم از این پیچ و خم آید بیرون،

لنگ لنگان درِ دروازه هستی گیرم
نگذارم که کسی از عدم آید بیرون!

(مسیح کاشانی)

آرام میبارد باران
...ببار بر من ای باران
قطره های باران بر صورتم می خورند
من چترم را میبندم و کنار میگذارم و خودم را به باران میسپارم
باران با قطره هایش چهره ام را نوازش میکند
بر لبانم مینشیند
چشمانم را میبندم
صورتم را بوسه باران میکند
بر گردنم میلغزد و روی شانه هایم مکثی میکند
مرا از عشق خیس کن باران
از شهوت لبریز کن باران
...قطره های باران به آرامی از شانه هایم پایین می روند
...
باران روی تمام بدنم نشسته است
باران شدید می شود
لباس بر اعضای بدنم می چسبد
...مثل زندانی که برای بوییدن آزادی صورت خود را به میله های زندان می چسباند، بدنم خود را به لباسها می چسباند
...
یک رعد
...و ناگهان باران بند میاید
...و احساس آرامش مطلق

(فری ناز آرین فر)

خسته شدم دلم گرفته اين روزا غم خونه كرده تو صدام

بارون غصه انگاری ميباره تو ترانه هام

عاشق بودم خسته شدم

خسته شدم ديگه ميرم گريه نكن
دل بيا بریم از عشق ديگه نگی

درد عشقی كه كشيدی جز خدا به كسی نگی

________________________________________________________________________