دیری‌است از خود، از خدا، از خلق دورم

با این‌ همه در عین بی‌تابی صبورم

پیچیده در شاخ درختان، چون گوزنی

سرشاخه‌های پیچ‌درپیچ غرورم

هر سوی سرگردان و حیران در هوایت

نیلوفرانه پیچكی بی‌تاب نورم

بادا بیفتد سایه‌ی برگی به پایت

باری، به روزی روزگاری از عبورم

از روی یكرنگی شب و روزم یكی شد

همرنگ بختم تیره رختِ سوگ و سورم

خط می‌خورد در دفتر ایام، نامم

فرقی ندارد بی‌تو غیبت یا حضورم

در حسرت پرواز با مرغابیانم

چون سنگ‌پشتی پیر در لاكم صبورم

آخر دلم با سربلندی می‌گذارد

سنگ تمام عشق را بر خاك گورم

(قیصر امین پور)

[با تشکر از دوست عزیزم آریایی برای شعر]

از شمال محدود است ، به آینده ای که نیست
 

به اضافه ی غم پیری و سایه ی مخوف ممات

 از جنوب به گذشته ی پوچی پر از خاطرات تلخ

 گاهی اوقات شیرین

 مشرق ، طلوع آفتاب عشق ، صلح با مرگ

شروع جنگ حیات

 مغرب ، فرسنگها از حیات دور ، آغوش تنگ گور

 غروب عشق دیرین

این چه حدودیست ! آیا شنیده ای و میدانی ؟

 حدود دنیای متزلزلی است موسوم به : جوانی

(کارو)

بیش ترین عشق جهان را به سوی تو می آورم

از معبر فریادها و حماسه ها

چرا كه هیچ چیز در كنار من

از تو عظیم تر نبوده است

كه قلبت

چون پروانه ای ظریف و كوچك و عاشق است

(احمد شاملو)

[با تشکر از دوست عزیزم (آریایی) برای شعر]

بپیچ ای تازیانه ! خرد کن ، بشکن ستون استخوانم را
 

به تاریکی تبه کن ، سایه ی ظلمت

بسوزان میله های آتش بیداد این دوران پر محنت

 فروغ شب فروز دیدگانم را

 لگدمال ستم کن ، خوار کن ، نابود کن

 در تیره چال مرگ دهشتزا

امید ناله سوز نغمه خوانم را

 به تیر آشیانسوز اجانب تار کن ، پاشیده کن از هم

پریشان کن ، بسوزان ، در به در کن آشیانم را

بخون آغشته کن ، سرگشته کن در بیکران این شب تاریک وحشتزا

 ستمکش روح آسیمه ، سر افسرده جانم را

 به دریای فلاکت غرق کن ، آواره کن ، دیوانه ی وحشی

 ز ساحل دور و سرگردان و تنها

 کشتی امواج کوب آرزوی بیکرانم را با وجود این همه زجر و شقاوتهای بنیان کن

 که می سوزاند اینسان استخوان های من و هم میهنانم را

طنین افکن سرود فتح بیچون و چرای کاررا

سر می دهم پیگیر و بی پروا ! و در فردای انسانی

 بر اوج قدرت انسان زحمتکش

 به دست پینه بسته ، می فرازم پرچم پرافتخار آرمانم را

(کارو)