هرگز پروا ندارم اینکه بگویم  :

من کشته ام

من کشته ام

هان بنگرید خون می چکد

از پنجه های تشنه به خون من

من کشته ام او را

او را که سال هاست

معمار این بلند غم انگیز لال بود

معمار این جدایی بیمار

این بین ما نشسته  :

دیــــــوار 

(فرخ تمیمی)

با تشکر از دوست عزیزم (ملیحه اسماعیلی) برای ارسال شعر

تو كه در باور مهتابی عشق
رنگ دريا داری

فكر امروزت باش
به كجا می نگری

زندگي ثانيه‌ای است
وسعت ثانيه را می‌فهمی؟

در شبی مهتابی
می‌شود در دل اين ثانيه باران بشويم

وز دلی غمزده در بستر عشق
عقدها بگشائيم
گره از كار كسی باز كنيم

و تماميت دنيامان را
از نم عاطفه لبريز كنيم

مي شود مثل نسيم
بال در بال پرستو با شوق

بوسه بر قلب شقايق بزنيم
مي شود غرق محبت بشويم

خودمان را به خدا بسپاريم
قلبمان را به صميميت عشق

دلمان را به اميد
می‌شود همدم تنهائی يك دل بشويم

بودنت تنها نيست
تو خدا را داری
و من آرامش چشمان تو را

زندگي ثانيه ای است
وسعتش را درياب
می‌شود در دل اين ثانيه كامل بشويم

تو را می‌خواهم و دانم که هرگز
به کام دل در آغوشت نگيرم
توئی آن آسمان صاف و روشن
من اين کنج قفس مرغی اسيرم

ز پشت ميله‌های سرد و تيره
نگاه حسرتم حيران برويت
در اين فکرم که دستت پيش آيد
و من ناگه گشايم پر بسويت

در اين فکرم که در يک لحظه غفلت
از اين زندان خامش پر بگيرم
به ريش مرد زندانبان بخندم
کنارت زندگی از سر بگيرم

در اين فکرم من و، دانم که هرگز
مرا يارای رفتن زين قفس نيست
اگر هم مرد زندانبان بخوابد
دگر از بهر پروازم نفس نيست

ز پشت ميله‌ها هر صبح روشن
نگاه کودکی خندد برويم
چو من سر می‌دهم آواز شادی
لبش با بوسه می‌آيد بسويم

اگر ای آسمان، خواهم که يک روز
از اين زندان خامش پر بگيرم
به چشم کودک گريان چه گويم
ز من بگذر، که من مرغی اسيرم؟

من آن شمعم که با سوز دل خويش
فروزان می‌کنم ويرانه‌ای را
اگر خواهم که خاموشی گزينم
پريشان می‌کنم کاشانه ای را