شدم اسیر بت دلفریب ترسائی
نگاه جلوه‌گری، ماه مجلس‌آرایی


چه اعتماد به اسلام او توان کردن
که می‌دهد دل خود را به شوخ ترسائی


غرور مستی و حسنش مجال نمی‌دهد
که برنهد به سر کشتگان خود پائی


ز عکس عارض او خاطرم گلستان است
مباد گردش باغی و سیر صحرائی


بر آن سرم که گرم بخت یاوری نکند
ز دست او بکشم جام عشرت‌افزائی


بسی نمانده که این عیسوی بت طناز
پا کند ز رخ خوب خویش غوغائی


چنان به چنگ هوایش اسیر و مغلوبم
که عقل مردم نادان به دست دانائی


تو حسن عافیت و طالع کلیسا بین
که از درش بدرون شد چنین دل‌آرائی

مرا درياب

تو اي تنهاترين شاهد

تو اي تنها در اين دنيا و هر دنيا

 

بجز تو آشنايي من نمي‌يابم

بجز تو تكيه‌گاه و همزباني من نمي‌خواهم

مرا درياب

 

تو ميداني كه من آرام و دلپاكم

و ميداني كه قلبم جز به عشق تو

و نام تو

و ياد تو

نخواهد زد

 

و مي‌داني كه من ناخوانده مهماني در اين ظلمت‌سرا هستم

مرا درياب

كه من تنهاترين تنهاي بي‌سامان اين شهرم

مرا بنگر.. مرا درياب

 

قسم به راز چشمانم

به‌ اقيانوس بي‌پايان رويايم

به رنگ زرد به رنگ بي‌وفايي‌ها

به عشق پاك

به ايمانم

به چين صورت مادر

به دست خسته‌ي بابا

به آه سرد تنهايي

به قلب مرده‌ي زاغان

به درد كهنه‌ي زندان

به اشك حسرت روحم

به راز سر به مُهر سينه‌ي اسبم

اگر دستم بگيري و

از اين زندان رها سازي

برايت عاشقانه شعر خواهم گفت

همين يك قلب پاكم را

و روح بي‌قرارم را كه زنداني‌ست

به تو اي مهربان تقديم خواهم كرد

 

مرا از غربت زندان رها گردان

نگاه بي‌پناهم بر در زندان تنهايي روح خسته‌ام خشكيد

مرا درياب

مرا درياب كه غمگينم