صدا کن مرا ، صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

و تنهایی من ، شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد

و خاصیت عشق این است . ..

کسی نیست ، بیا زندگی را بدزدیم

آن وقت ، میان دو دیدار قسمت کنیم

بیا با هم از حالت سنگ چیزی بفهمیم

بیا زودتر چیزها را ببینیم

ببین ،عقربک های فواره در صفحه ساعت

حوض زمان را به گردی بدل می کنند

بیا آب شو مثل یک واژه در سطر خاموشی ام

بیا ذوب کن در کف دست من

جرم نورانی عشق را

مرا گرم کن . . .

(سهراب سپهری)

رفتيم و كس نگفت ز ياران كه يار كو؟

آن رفته ي شكسته دل بي‌قرار كو؟

چون روزگار غم كه رود رفته‌ايم و

يارحق بود اگر نگفت كه آن روزگار كو؟

چون مي‌روم به بستر خود مي‌كشد خروش

هر ذرّه‌ي تنم به نيازي كه يار كو؟

آريد خنجري كه مرا سينه خسته شد

از بس كه دل تپيد كه راه فرار كو؟

آن شعله‌ي نگاه پر از آرزو چه شد؟

وان بوسه‌هاي گرم فزون از شمار كو؟

آن سينه يي كه جاي سرم بود از چه نيست؟

آن دست شوق و آن نفس پُر شرار كو؟

رو كرد نوبهار و به هر جا گلي شكفت

در من دلي كه بشكفد از نوبهار كو؟

گفتي كه اختيار كنم ترك ياد او

خوش گفته‌اي وليك بگو اختيار كو؟

(سيمين بهبهاني)