ناتوان گذشته ام ز کوچه ها

نیمه جان رسیده ام به نیمه راه

چون کلاغ خسته ای در این غروب

می برم به آشیان خود پناه

در گریز ازین زمان بی گذشت

در فغان از این ملال بی زوال

رانده از بهشت عشق و آرزو

مانده ام همه غم و همه خیال

سر نهاده چون اسیر خسته جان

در کمند روزگار بدسرشت

رو نهفته چون ستارگان کور

در غبار کهکشان سرنوشت

می روم ز دیده ها نهان شوم

می روم که گریه در نهان کنم

یا مرا جدایی تو می کشد

یا ترا دوباره مهربان کنم

این زمان نشسته بی تو با خدا

آنکه با تو بود و با خدا نبود

می کند هوای گریه های تلخ

آن که خنده از لبش جدا نبود

بی تو من کجا روم کجا روم

هستی من از تو مانده یادگار من

به پای خود به دامت آمدم

من مگر ز دست خود کنم فرار

تا لبم دگر نفس نمی رسد

ناله ام به گوش کس نمی رسد

می رسی به کام دل که بشنوی

ناله ای از ین قفس نمی رسد

(فریدون مشیری)

چرا از مرگ میترسید ؟

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟

...

مپندارید بوم ناامیدی باز

به بام خاطر من می کند پرواز

مپندارید جام جانم از اندوه لبریزاست

مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است

...

مگر می ، این چراغ بزم جان مستی نمی آرد ؟

مگر افیون افسون کار

نهال بیخودی را در زمین جان نمی کارد ؟

مگر این می پرستی ها و مستی ها

برای یک نفس آسودگی از رنج هستی نیست ؟

مگر دنبال آرامش نمی گردید ؟

چرا از مرگ می ترسید؟

...

کجا آرامشی از مرگ خوشتر کس تواند دید؟

می و افیون فریبی تیزبال و تند پروازند

اگر درمان اندوهندخماری جانگزا دارند

نمی بخشند جان خسته را آرامش جاوید

خوش آن مستی که هشیاری نمی بیند

...

چرا از مرگ می ترسید ؟

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه میدانید ؟

بهشت جاودان آنجاست

گران خواب ابد ، در بستر گلبوی مرگ مهربان ، آنجاست !

سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است

...

همه ذرات هستی ، محو در رویای بی رنگ فراموشی ست

نه فریادی ، نه آهنگی ، نه آوایی

نه دیروزی ، نه امروزی ، نه فردایی

زمان در خواب بی فرجام

خوش آن خوابی که که بیداری نمی بیند

...

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

دراین دوران که از آزادگی نام و نشانی نیست

در این دوران که هر جا هرکه را زر در ترازو ،زور دربازوست

جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید

که کام از یکدگر گیرند و خون یکدگر ریزند

درین غوغا فرومانند و غوغاها برانگیزند

...

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

همه ، بر آستان مرگ راحت ، سر فرود آرید

چر آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟

چرا از خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟

چرا از مرگ می ترسید ؟

(فریدون مشیری)

کنار رودخانه تنها من بودم

و یک سنجاقک که شتابزده می گشت

شاید به دنبال...یک جفت ، یک همدل...همراز

و من خسته از گشتن

حال که تو را یافته بودم ، دیگر توان رفتنم نبود

سنجاقک امید داشت بیابد

و من فقط آرزو می کردم

روزی به تو که یافته بودم بگویم

"چقدر امروز بدون تو سخت گذشت"

خستـه ام... خستـه... خستـه از اين همه تلاش بـراي پـرواز...

خستـه ام از اين همـه شكـست ... بـالهاي پـروازم شكستـه اند...

ديگر نای بـاز كـردن بـال هاي شكسته ام را نيز ندارم...چـه بـرسد به پـرواز...

پـرواز آرزو شده است برايــم... آرزويـی دست نيافتنـی... آرزويـي غيـر ممكـن...

آه! بـاد مي وزد...براي آخـرين بار بـالهاي شكسته ام را باز مي كنم

و خود را رهـا مي كنم در مسيـر بـاد... بـاد مـرا مي برد...

ابـر ها را مي بينم... و آسمـان آبي را...بـاد در گـوشم صدا مي كند...

و من مي دانم كه چه مي گـويد ...صدايش برايم آشنـاست...

صداي مـرگ ... صداي سـوگ !

باور نداشتم که چنین واگذاریم

در موج خیز حادثه، تنها گذاریم

آمد بهار و عید گذشت و نخواستی

یک دم قدم به چشم گهرزا گذاریم

چون سبزه ی دمیده به سحر ای دوردست

بختم نداده ره که به سر، پا گذاریم

خونم خورند با همه گردنکشی، کسان

گر در بساط غیر چو مینا گذاریم

هر کس، نسیم وار، ز شاخم نصیب خواست

تا چند، چون شکوفه، به یغما گذاریم

عمری گذاشتی به دلم داغ غم، بیا

تا داغ بوسه نیز به سیما گذاریم

با آن که همچو جام شکستم به بزم تو

باور نداشتم که چنین واگذاریم

(سیمین بهبهانی)