در دیگران می جویی ام اما بدان ای دوست

این سان نمی یابی زمن حتی نشان ای دوست

من در تو گشتم گم مرا در خود صدا می زن

تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست

در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من

سردی مکن با این چنین آتش به جان ای دوست

گفتی بخوان خواندم اگر چه گوش نسپردی

حالا که لالم خواستی پس خود بخوان ای دوست

من قانعم آن بخت جاویدان نمی خواهم

گر می توانی یک نفس با من بمان ای دوست

یا نه تو هم با هر بهانه شانه خالی کن

از من، من این برشانه ها بار گران ای دوست

نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت

بیهوده می کوشی بمانی مهربان ای دوست

آنسان که می خواهد دلت با من بگو آری

من دوست دارم حرف دل را بر زبان ای دوست

(محمد علی بهمنی)

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش

ابر ، با آن پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی روز و شب تنهاست

با سکوت پاک غمناکش

ساز او باران ، سرودش باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جز اینش جامه ای باید

بافته بس شعله ی زر تار ِ پودش باد

گو بروید ، یا نروید

هر چه در هر کجا که خواهد یا نمی خواهد

باغبان و رهگذاری نیست

باغ نومیدان چشم در راه بهاری نیست

گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست ؟

داستان از میوه های سر به گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید

باغ بی برگی خنده اش خونی ست اشک آمیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن

پادشاه فصلها ، پاییز . . .

(مهدی اخوان ثالث)

از عشق سخن باید گفت ؛ همیشه از عشق سخن باید گفت.

«عشق» در لحظه پدید می آید ؛ «دوست داشتن» در امتداد زمان.

این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.

عشق معیارها را در هم می ریزد ؛ دوست داشتن بر پایه ی معیارها بنا می شود.

عشق ناگهان و ناخواسته شعله می کشد ؛ دوست داشتن از شناختن و خواستن سرچشمه می گیرد.

عشق قانون نمی شناسد ؛ دوست داشتن اوج احترام به مجموعه ای از قوانین عاطفی ست.

عشق فوران می کند چون آتشفشان و شره می کند چون آبشاری عظیم ؛ دوست داشتن جاری می شود

چون رودخانه ای بر بستری با شیب نرم.

عشق ویران کردن خویش است ؛ دوست داشتن ساختنی عظیم.

عشق دق الباب نمی کند، مودب نیست، حرف شنو نیست، درس خوانده نیست، حسابگر نیست، سر به زیر

نیست، مطیع نیست.

عشق دیوار را باور نمی کند، کوه را باور نمی کند، گرداب را باور نمی کند، زخم دهان باز کرده را باور نمی کند،

مرگ را باور نمی کند.

عشق در وحله ی پیدایی ، دوست داشتن را نفی می کند، نادیده می گیرد، پس میزند، له می کند و می گذرد

دوست داشتن نیز ناگزیر در امتداد زمان ، عشق را دود می کند، به آسمان می فرستد و چون خاطره

ای حرام ،فرشته ی نگهبانی بر آن می گمارد.

عشق سحر است ؛ دوست داشتن باطل السحر. عشق و دوست داشتن ، از پی هم می آیند اما هرگز در یک

خانه منزل نمی کنند.

عشق،انقلاب است ؛ دوست داشتن اصلاح. میان عشق و دوست داشتن ، هیچ نقطه ی مشترکی نیست.

از دوست داشتن به عشق می توان رسید و از عشق به دوست داشتن. اما به هر حال، حرکت از خود به خود

نیست، از نوعی به نوعی ست، از خمیره ای به خمیره یی...

و فاصله ایست ابدی، میان عشق و دوست داشتن که برای پیمودن این فاصله ، یا باید پرید، یا باید فروچکید...

(نادر ابراهیمی)