دنیا کوچک تر از آن است،

که گم شده ای را در آن یافته باشی.

هیچ کس اینجا گم نمی شود!

 آدمها به همان خونسردی که آمده اند ،

چمدانشان را می بندند و ناپدید می شوند.

یکی در مه،

یکی در غبار،

یکی در باران،

یکی در باد،

و بی رحم ترینشان در برف.

آنچه بر جای می ماند،

ردپایی است،

و خاطره ای که هر از گاهی،

پس می زند مثل نسیم

پرده های اتاقت را . . .

(عباس صفاری)

مرا تو بی سببی نیستی

به راستی صلت کدام قصیده ای

ای غزل؟

ستاره بارانِ جوابِ کدام سلامی

به آفتاب

از دریچه ی تاریک؟

کلام از نگاهِ تو شکل می بندد

خوشا نظر بازیا که تو آغاز می کنی!

  . . .

پسِ پشتِ مردمکان ات

فریاد کدام زندانی ست که آزادی را

به لبانِ بر آماسیده گلِ سرخی پرتاب می کند؟

ورنه این ستاره بازی

حاشا

چیزی بدهکار ِ آفتاب نیست.

. . .

نگاه از صدای تو ایمن می شود

چه مومنانه نام  مرا آواز می کنی!

. . .

و دل ات کبوتر  آشتی ست

در خون تپیده به بام تلخ

با این همه

چه بالا

چه بلند پرواز می کنی..!

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست

حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

تنها بهانه ی دل ما، در گلو شکست

سر بسته ماند بغض گره خورده در دلم

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد،کس به داغ ِ دلِ باغ، دل نداد

ای وای، های هایِ عزا در گلو شکست

آن روزهای خوب که دیدیم، خواب بود

خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست

«بادا» مباد گشت و «مبادا» به باد رفت

«آیا» زیاد رفت و «چرا» در گلو شکست

فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند

نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم

بغضم امان نداد و خدا... در گلو شکست

(قیصر امین پور)

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است

دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است

اکسیر من! نه اینکه مرا شعر تازه نیست

من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

دریا و من چه قدر شبیهیم- گرچه باز،

من سخت بی قرارم و او بی قرار نیست

با او چه خوب می شود از حال خویش گفت

دریا که از اهالی این روزگار نیست!

امشب ولی هوای جنون موج می زند

دریا سرش به هیچ سری سازگار نیست

ای کاش از تو هیچ نمی گفتم اش، ببین!

دریا هم اینچنین که من ام، بردبار نیست

(محمدعلی بهمنی)