من زنده بودم اما انگار مرده بودم

از بس آه روزها را با شب شمرده بودم

يک عمر دور و تنها ، تنها بجرم اين آه

او سرسپرده مي خواست ، من دل سپرده بودم

يک عمر مي شد آري در ذره اي بگنجم

از بس آه خويشتن را در خود فشرده بودم

در آن هواي دلگير وقتي غروب مي شد

گويي بجاي خورشيد من زخم خورده بودم

وقتي غروب مي شد ، وقتي غروب مي شد

کاش آن غروب ها را از ياد برده بودم

( محمد علی بهمنی )

ما لعبتکانيم و فلک لعبت‌باز،

از روی حقيقتی نه از روی مجاز؛

يک چند درين بساط بازی کرديم،

رفتيم به صندوق عدم يک يک باز

But helpless Pieces of the Game He plays
Upon this Chequer-board of Nights and Days;
Hither and thither moves, and checks, and slays,
And one by one back in the Closet lays

(حکیم عمر خیام)

سـاده امّا زیبــا

مصمـم امّا بی خیــال

متواضـع امّا سربلنــد

مهربـان امّا جـدی

سبـز امّا بی ریــا

عــاشق امّا عــاقل

باز آی که تا به خود نیازم بینی

بیداری شبهای درازم بینی

نی نی غلطم که خود فراق تو مرا

کی زنده رها کند که بازم بینی

هر روز دلم در غم تو زار تر است

وز من دل بی رحم تو بی زار تر است

بگذاشتیم غم تو نگذاشت مرا

حقا که غمت از تو وفادار تر است

برمن در وصل بسته میدارد دوست

دل را به عنا شکسته می دارد دوست

زین پس منو دل شکستگی بر در اوست

چون دوست دل شکسته می دارد دوست

درون تو صدایی هست که تمام روز در وجود تو زمزمه می کند

حس میکنم این درسته، می دانم این یکی غلطه ؟!

نه معلم، نه واعظ ، نه پدر و مادر و نه دوست و هیچ آدم عاقلی

نمی تواند بگوید چه چیز درست است و چه چیز غلط

تنها به صدای درونت گوش کن

( شل سیلور استاین )