نمی دانم از چه این گونه بی تابم... فقط خوب می دانم گلویم دارد می ترکد از درد... دردی که همراه من است

فضای اتاق را اندوه گرفته است و من در بی مهری این آدمیان سخت در مانده ام ...

گرفتار شده ام و گریزی نیست ... فقط محو میکنم از ذهن هر چه مرا می آزارد ...

کـــاش محــو میشد جای لگدی که بر قلبم زده شده ... قلبی که هیچ کینه ای را نمی پذیرد ...

حرف های غیر قابل فهمم تنها برای خودم معنا دارد و بس ....

حتی خدا هم نمی فهمد ... عجیب است نه ؟؟ !!

از پشت شيشه هاي بزرگ دلتنگي گريه ميكنم و آرزو ميكنم كه كاش براي يك لحظه فقط يك لحظه آغوش گرمت را احساس كنم

ميخواهم سر روي شانه هاي مهربانت بگذارم تا ديگر از گريه گم نشوم

تو مرا به ديار محبتها بردي و صادقانه دوستم داشتي

پس بيا و باز در اين راه تلاش كن اگر طاقت اشكهايم را نداري

در راه عشقي پاک تر و صادقانه تر  ، زيرا كه من و تو ما شده ايم

پس نگذار زمانه ی بيرحم دلهايي را كه ز هم جدا نشدني است را به درد آورد

دلم را به تو دادم و كليدش را به سوي آسمان خوشبختي ها روانه كردم

چه شبها كه تا سحر به يادت با گونه هاي خيس از دلتنگي به سر بردم

چه روزها با خاطراتت نفس كشيدم

پس تو اي سخاوت آسماني من

مرا درياب كه ديوانه وار دوستت دارم

یکشبی مجنون نمازش را شکست

بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او

پـُر ز لیلا شد دل پـُر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای

بر صلیب عشق...دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای

وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی

دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن

من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم

این تو و لیلای تو ... من نیستم

گفت: ای دیوانه..لیلایت منم

در رگت پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی

من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم

صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آواره ی صحرا...نشد

گفتم عاقل می شوی...اما نشد

سوختم در حسرت یک یا رَبت

غیر لیلا ..بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی

دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سرمیزنی

در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود

درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چو لیلا کشته در راهت کنم