زندگی کردم و فهمیدم که همیشه مردن پایان نفس نیست

گاه برایت لمس مرگیست در عین هر لحظه بودنت

تجربه ی تلخیست به کرات با وجود گرمی نفس هایت

پایانیست برای روحی خسته با وجود تپش عادت گونه ی قلبت

که هر لحظه زیستن جنگیست برای هیچ با وجود نبض بی وقفه ی رگهایت

به آنجا می رسی که روز و شبت انتظاریست بدون خیال پایان

روزهایت در دیار غریبگان ، سرگردانی خسته به دنبال نوای آشنایی

شب هایت سراسر ظلمتی نا امید از آفتاب و محکوم به بیداری

دیروزی گذشت با آرزوی نبودن امروزی که می رود بدون اشتیاق فردایی

من زندگی نکردم و فهمیدم می شود نبود و نفس کشید

(ستاره)

سلام اي غرابت تنهائي

اتاق را به تو تسليم مي كنم

چرا كه ابرهاي تيره هميشه

پيغمبران آيه هاي تازة تطهيرند

و در شهادت يك شمع

راز منوري است كه آنرا

آن آخرين و آن كشيده ترين شعله خوب مي داند

من از آسمان سخت نوميدماي دوست

نوميد نوميد !

مي داني ؟

اينجانباريده ديري ست ، باران

نتابيده خورشيد

نروييده ديگر نهالي

زمين پوک و خالي ست

نه از بوته ي خشک خاري پناهي

نه بکشت زاري گواه از شياري

من از آسمان سخت نوميدم ،آري !

بر اين دشت خاموشدرياد داري ؟

چه گل هاي نازان پاکي

چه آزاد سروي، چه تاکي !

چه بادي ، که سرمست ...

چه بيدي ، که بي تاب

چه آهوي مستي که در بيشه ي خواب

چه خوابــي !

بر اين دشت خاموش ، در ياد دارم

که مرغان سرود سفر ساز کردند

هوا سخت تاريک و نامهربان شد

تو گفتي کهفريادي از دشت بر آسمان شد

پس آن گاه ، در ياد دارم ،خزان شد

چه گل ها که بر خاک عريان فرو ريخت !

چه گل ها که غمناک ،برخاک !

نه از سرو ديگر نشان ماند ،نز تاک ديگر

نه از آسمان شکوهنده ي پاک ...

ديگر مناز آسمان سخت نوميد

نوميـد نوميـدماي دوسـت

تنها رد پای من می‌ماند!

گرد و غبار جاده گلویم را نوازش می‌دهد

همه مرا ترک کرده‌اند ، جز غرور!

اعتماد می‌کنم تا تنها خشنودیم باشد

و جاده عروس من می‌شود

هر چه دوست داشتید، مرا صدا کنید

آواره ، دربه‌در ، مانند آینه‌ای شکسته!!

به تنهایی عادت می‌کنم

روی خاک نقاشی می‌کشم، با ستارگان بازی

با حرف‌های ذهنم، شب را به صبح می‌رسانم

و این‌بار با خودم هستم، از هیچ‌کس تقاضا نمی‌کنم!

بر روی سنگ قبرم ، حکاکی کنید

جسمی در خاک خفته ، و روحی در حال پرسه زدن

و یاد‌داشت برمی‌دارم