انگار مدتی است که احساس می کنم،

خاکستری از دو سه سالِ گذشته ام

احساس می کنم که کمی دیر است!

دیگر نمی توانم هر وقت خواستم

در بیست سالگی متولد شوم

انگار، فرصت برای حادثه از دست رفته است

از ما گذشته است که کاری کنیم

کاری که دیگران نتوانند

فرصت برای حرف زیاد است ، اما...

اما اگر گریسته باشی...

آه ... مردن چقدر حوصله می خواهد

بی آنکه در سراسر عمرت، 

یک روز ، یک نفس، بی حس مرگ زیسته باشی !

انگار این سالها که می گذرد،

چندان که لازم است، دیوانه نیستم!

احساس می کنم که پس از مرگ ،

عاقبت ، یک روز ، دیوانه می شوم !

شاید برای حادثه باید گاهی

کمی عجیب تر از این باشم

با این همه تفاوت، احساس می کنم

که کمی بی تفاوتی، بد نیست

حس می کنم که انگار، نامم کمی کج است

و نام خانوادگی ام ، نیز از این هوای سربی خسته است

امضای تازه ی من ، دیگرامضای روزهای دبستان نیست

ای کاش آن نام را دوباره پیدا کنم

ای کاش آن کوچه را دوباره ببینم...

آنجا که ناگهان، یک روز

نام کوچکم از دستم افتاد،

و لابه لای خاطره ها گم شد

آنجا ، که یک کودک غریبه

با چشم های کودکیِ من نشسته است

از دور لبخند او چه قدر شبیه من است !

آه ، ای شباهت دور!

ای چشم های مغرور !

این روزها که جرأت دیوانگی کم است

بگذار، باز هم به تو برگردم !

بگذار دست کم، گاهی، تو را به خواب ببینم!

بگذار در خیال تو باشم!

بگذار ...

بگذریم!

این روزها، خیلی برای گریه دلم تنگ است !

(قیصر امین پور )

سر خود را مزن اينگونه به سنگ،

دل ديوانه‌ي تنها ، دل تنگ!!

منشين در پس اين بهت گران

مَدَران جامه‌ي جان را، مَدَران!!

مكن اي خسته در اين بغض درنگ..

دل ديوانه‌ي تنها، دل تنگ!

پيش اين سنگدلان، قدر دل و سنگ يكي‌ست

قيل و قال زغن و بانگ شباهنگ يكي‌ست...

ديدي آنرا كه تو خواندي به جهان يارترين؛

سينه را ساختي از عشقش سرشارترين...

آنكه مي‌گفت منم بهر تو غمخوارترين...

چه دلازارترين شد ، چه دلازارترين...

ناله از درد مكن ،

آتشي را كه در آن زيسته‌اي سرد مكن

با غمش باز بمان

سرخ ‌رو باش از اين عشق و سرافراز بمان

راه عشق است كه همواره شود از خون ، رنـگ

دل ديوانه‌ي تنها، دل تنــــگ . . .

این روزها که می گذرد

هرروز احساس می کنم که مرا

از عمق جاده های مه آلود

یک آشنای دور صدا میزند

آهنگ آشنای صدای او

مثل عبور نور ، مثل عبور نوروز

مثل صدای آمدن روز است

آن روز که ناگزیر می آید

آن روز ، پرواز دستهای صمیمی

در جستجوی دوست آغاز می شود

روزی که دست خواهش ، کوتاه

روزی که التماس گناه است

و زانوان خسته ی مغرور

جز پیش پای عشق

با خاک آشنا نشونـد

روزی که سبز ، زرد نباشد

گلها اجازه داشته باشند

هر جا که دوست داشته باشند، بشکفند

دلها اجازه داشته باشند

هر جا که نیاز داشته باشند، بشکنند

ای روزهای خوب که در راهید!

ای جاده های گم شده در مه!

ای روزهای سختِ ادامه!

از پشت لحظه ها به در آیید!

ای روز آفتابی!

ای روز آمدن!

ای مثل روز، آمدنت روشن!

این روزها که می گذرد

هر روز، در انتظار آمدنت هستم!

ای بی وفا راز دل بشنو ، از خموشی من

این سکوت مرا ناشنیده مگیر ای آشنا

چشم دل بگشا ، حال من بنگر

سوز و ساز دلم را ندیده مگیر

امشب که تو در کنار منی ، غمگسار منی

سایه از سر من تا سپیده مگیر

ای اشک من ، خیز و پرده مشو پیش چشم ترم

وقت دیدن او ، راه دیده مگیر

دل دیوانه ی من به غیر از محبت گناهی ندارد ، خدا داند

شده چون مرغ طوفان که جز بی پناهی ، پناهی ندارد ، خدا داند

منم آن ابر وحشی که در هر بیابان به تلخی سرشکی بیفشاند

به جز این اشک سوزان ، دل نا امیدم گواهی ندارد ، خدا داند 

دلم گیرد هر زمان بهانه ی تو ، سرم دارد شور جاودانه ی تو

روی دل بود به سوی آستانه ی تو

تا آید شب در میان تیرگی ها

گشاید تن ، روح من به شور و غوغا

رو کند چو مرغ وحشی ، سوی خانه تو

ای بی وفا راز دل بشنو ، از خموشی من

این سکوت مرا ناشنیده مگیر ای آشنا

چشم دل بگشا ، حال من بنگر

سوز و ساز دلم را ندیده مگیر

امشب که تو در کنار منی ، غمگسار منی

سایه از سر من تا سپیده مگیر

ای اشک من ، خیز و پرده مشو پیش چشم ترم

وقت دیدن او راه دیده مگیر

به شانه ام زدی

که تنهایی ام را تکانده باشی

به چه دل خوش کرده ای!؟

تکاندن برف، از شانه های آدم برفی؟

(گروس عبدالملکیان)