در نهفته ترین باغ ها دستم میوه چید

و اینک شاخه نزدیک از سر انگشتم پروا مکن

بی تابی انگشتانم شور ربایش نیست

عطش آشنایی است

درخشش میوه درخشانتر

وسوسه چیدن در فراموشی دستم پوسید

دورترین آبریزش خود را به راهم فشاند

پنهان ترین سنگسایه اش را به پایم ریخت

و من شاخه نزدیکاز آب گذشتم

از سایه به در رفتمرفتم

غرورم را بر ستیغ عقاب شکستم

و اینک در خمیدگی فروتنی به پای تو مانده ام

خم شو شاخه نزدیک

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم

گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحبدل کنم

در پرده سوزم همچو گل در سینه جوشم همچو مل

من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم

اول کنم اندیشه ای تا برگزینم پیشه ای

آخر به یک پیمانه می اندیشه را باطل کنم

زان رو ستانم جام را آن مایه آرام را

تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم

از گل شنیدم بوی او مستانه رفتم سوی او

تا چون غبار کوی او در کوی جان منزل کنم

روشنگری افلاکیم چون آفتاب از پاکیم

خاکی نیم تا خویش را سرگرم آب و گل کنم

غرق تمنای توام موجی ز دریای توام

من نخل سرکش نیستم تا خانه در ساحل کنم

دانم که آن سرو سهی از دل ندارد آگهی

چند از غم دل چون رهی فریاد بی حاصل کنم

(رهی معیری)

آنچه من می دانم،

تنها و تنها ،نوشتنِ فرداست

و از ژرفای روان باور داشتنِ فردا

که تو نخست باید فردا را باور کنی،

تا دردهای چسبیده به تن امروز ریشه کن شود،

تا آبهای وامانده روان شود...

پس تو چگونه فردا را نمی پذیری ،

باور نمی داری ،

نمی نویسی ،

نمی سایی ،

نمی بویی ،

نمی ستایی ،

نمی شناسی ،

حال آنکه فردا روزی ست که خواهر کهتر تو از بستر بیماری برخواهد خاست

تو فردا را به نیک ترین شکل باید ببینی تا فردا نیک ترین شکل را به امروز بیاورد

پس، فردایی بنویس که شکل امروز نباشد...

بنویس ، بنویس ، بنویس !

فردا را به شکل فردا بنویس!

(نادر ابراهیمی)

یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت

دیوانه ای به دام جنونم کشید و رفت

پس کوچه های قلب مرا جستجو نکرد

اما مرا به عمق درونم کشید و رفت

یک آسمان ستاره ی آتش گرفته را

بر التهاب سرد قرونم کشید و رفت

من در سکوت و بغض و شکایت ز سرنوشت

خطی به روی بخت نگونم کشید و رفت

تا از خیال گنگِ رهایی، رها شوم

بانگی به گوش خواب سکونم کشید و رفت

شاید به پاس حرمتِ ویرانه های عشق

مرهم به زخم فاجعه گونم کشید و رفت

تا از حصار حسرت رفتن گذر کنم

رنجی به قدر کوچ کنونم کشید و رفت

دیگر اسیر آن منِ بیگانه نیستم

از خود چه عاشقانه برونم کشید و رفت

(افشین یدالهی)