از جدا شدن نوشتی رو تن زخمی هر برگ

گريه كردم و نوشتم نازنينم يا تو يا مرگ

به تو گفتم باورم كن ميون اين همه ديوار

تو با خنده ای نوشتی همقفس خدا نگهدار

بنويس مهلت موندن يه نفس بود

سهم من از همه دنيا يه قفس بود

بنويس كه خيلی وقته واسه تو گريه نكردم

سر رو شونه هات نذاشتم، مثل دستات سرد سردم

من كه تو بن بست غربت زخمی از آوار پاييز

فكر چشمای تو بودم با دلی از گريه لبريز

شب عاشقونه من كه حروم شد

مهلت بودن با تو كه تموم شد

ندونستم بايد از تو می گذشتم

وقتی از غربت چشمات می نوشتم

چشمانـم به دنبال حقیقت می‌گردند

انگشتانـم ایمان و عقیده را احساس می‌کنند

پاکیزگی را با دستانـم لمس می‌کنـم

و همه چیز را زیـر بـاران اعتراف می‌کنـم

و سپس در مقایل آینـه ایستادم

آنرا شکستـم!

چه شبیه شد آیـنه با من . . .

وقتی تو با من نيستی از من چه می ماند

از من جز اين هر لحظه فرسودن چه می ماند

از من چه می ماند جز اين تكرار پی در پی

تكرار من در من مگر از من چه می ماند

غير از خيالی خسته از آوار تنهايی

غير از غباری بر لباس تن چه می ماند

از روزهای دير بی فردا كه می آيد

از لحظه های رفته روشن چه می ماند

از من اگر كوهم اگر خورشيد اگر دريا

بی تو ميان قاب پيراهن چه می ماند

بی تو چه فرقی ميكند دنيای تنها را

غير از غبار و آدم و آ هن چه می ماند

وقتی تو با من نيستی از من كه می پرسد

از شعر و شاعر جز شب و شيون چه می ماند

گاهی مثل خودکارِ بی میلم

رگه رگه می شود احساسم در بیان تو

اما نیشگون مورچه های گرسنهیادم می اندازد

که زنده ام هنوز و دلم تو را به خاطر دارد

حتی اگر حافظه ام خود را به آلزایمر بزند