بی تو خاکسترم

بی تو ، ای دوست !

بی تو تنها و خاموش

مهری افسرده را بسترم

بی تو در آسمان ، اخترانند

دیدگان شررخیز دیوان

بی تو نیلوفران آذرانند

بی تو خاکسترم

بی تو ، ای دوست!

بی تو این چشمه سار شب آرام

چشم گرینده ی آهوان است

بی تو ، این دشت سرشار

دوزخ جاودان است

بی تو مهتاب تنهای دشتم

بی تو خورشید سرد غروبم

بی تو بی نام و بی سرگذشتم

بی تو خاکسترم

بی تو ، ای دوست

بی تو این خانه تاریک و تنها است

بی تو ، ای دوست

خفته بر لب ، سخنها است!

بی تو خاکسترمبی تو ، ای دوست!

( م.آزاد )

چه شامها که چراغم فروغ ماه تو بود

پناهگاهم شبم گیسوی سیاه تو بود

اگر به عشق تو دیوانگی گناه منست

ز من رمیدن وبیگانگی گناه تو بود

دلم به مهر تو یکدم غم زمانه نداشت

که این پرنده ی خوش نغمه در پناه تو بود

عنایتی که دلم را همیشه خوش می داشت

اگر نهان نکنی لطف گاهگاه تو بود

بلور اشک به چشمم شکست وقت وداع

که اولین غم من آخرین نگاه تو بود

(مهدی سهیلی)

ای عشق ترا به رخ کشیدن ممنوع

در محضر می جان سپردن ممنوع

چشمان همه بسته مردمکها همه قفل

چشمی به سرای دوست کشیدن ممنوع

دستان همه بسته عاطفه مسکوت است

دستی به صفای یار کشیدن ممنوع

گوشها همه کر قصه گو خاموش است

صوتی بجز از صدای الحمد ممنوع

جانان همه خسته دلبران خاموشند

بیداری و شب به صبح رساندن ممنوع

نقشی مکش از صورت گلگون نگار

طرحی بجز از کلت و مسلسل ممنوع

سر نیست اگر فدای یارش نکنیم

این بار گران به دوش کشیدن ممنوع

گل را چه شده خانه بی گلدان است

جز خار و دریغ در این سراچه ممنوع

یک حرف بس است برای دلداری یار

دستی به قلم نامه نوشتن ممنوع

(ا.کمالی)

به روی نیمکتی در آنسوی زمان

معلق نشسته ام با خیالت ، همچنان

گاه مرور می کنم خاطراتم را

قطره اشکی می بارد ، ناگهان

کاش می دانستی چگونه می نگرم

از پشت قابی ابری به این جهان

و از کنار تمامی فصول می گذرم

بدون حرف و کلام ، عصا زنان!

کمی از گذشته به یادم می آید

از روزگار و زمان های ِ بی زمان

و دستمالی که بر چشم می گیرم

گریه و گاهی هم اندکی تکان

چقدر اندوه و حرف ِناگفتنی ست

در این سینه و چشمهای ِ گریان

و من هنوز به آن روز می نگرم

که پر گشودی رها چون پرندگان

(ر.الف)

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویـش کــن گذری

گو که ز حجرش به فغـــانم به فغـــانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقـــت دم نزنم

من نتــــــــوانم نتـــــــــوانم نتــــــــوانم

من غرق گناهم، تو عذر گنــاهی

روز و شبم را ، تو چو مهری تو چو ماهی

چه شود گر مرا رهانی ز سیاهی

چون باده به جوشم، در جــوش و خروشم

من سر زلفت به دو عالم نفروشم

روز و شبم را ، تو چو مهری تو چو ماهی

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویـش کــن گذری

گو که ز حجرش به فغـــانم به فغـــانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقـــت دم نزنم

من نتــــــــوانم نتـــــــــوانم نتــــــــوانم

همه شب بر ماه و پروین نگرم

مگر آید رخــــسارت در نظرم

چه بگویم ، چه بگویم ، به که بگویم این راز

غــمـم ایـن بـس، که مرا کــس نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویـش کــن گذری

گو که ز هجرش به فغـــانم به فغـــانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقـــت دم نزنم

من نتــــــــوانم نتـــــــــوانم نتــــــــوانم