دیری است بر سر آسمان دلم هوا ابری است

نه جایی برای باریدن دارم

و نه نسیمی می وزد که ابرها را ببرد

موج اشکهایم بر دلم می کوبد

و پشت پلکهایم سیلی از خون جاری است

ترسم این دلم آخر بشکند

و سیل اشک ببرد من را

( ر.الف )

عاقبت باید رفت

عاقبت باید گفت

با لبی شاد و دلی غرفه به خون

كه خداحافظ تو . . .

گر چه تلخ است ولی باید این جام محبت شكست

گرچه تلخ است ولی باید این رشته الفت بگسست

باید از كوی تو رفت

دانم از داغ دلم بی خبری

و ندانی كه كدام جام شكست

كه كدام رشته گسست

گرچه تلخ است پس از رفتن تو خو نمودن به غم و تنهایی

عاقبت باید رفت

عاقبت باید گفت

با لبی شاد و دلی غرقه به خون

كه خداحافظ تو . . .