باران! باران! دوباره باران! باران!

باران! باران! ستاره باران! باران!

ای کاش تمام شعرها حرف تو بود :

باران! باران! بهار! باران! باران!

(قیصر امین پور)

[ با تشکر از مهسای عزیز برای ارسال شعر ]

من اگر دیوانه ام
 با زندگی بیگانه ام
 مستم اگر یا گیج و سرگردان و مدهوشم
 اگر بی صاحب و بی چیز و ناراحت
خراب اندر خراب و خانه بر دوشم
 اگر فریاد منطق هیچ تأثیری ندارد
 در دل تاریک و گنگ و لال و صاحب مرده ی گوشم
 به مرگ مادرم : مردم
 شما ای مردم عادی
 که من احساس انسانی خودرا
 بر سرشک ساده ی رنج فلاکت بارتان
 بی شبهه مدیونم
 میان موج وحشتناکی از بیداد این دنیا
 در اعماق دل آغشته با خونم
هزار درد دارم
 درد دارم

(کارو)

رخ نما بهر نگاهم كه مرا طاقت تنهایی نیست

دل سپار بر دل عصیان كه مرا طاقت رسوایی نیست

كنج میخانه شب و روزم شده نام تو باز

كن صدایم كه در این میکده چو من شیدایی نیست

تار و پود دلم اینك شده غرق نیاز تو دوست

دست من گیر تو امروز كه دگر فردایی نیست

یاد تو در دل من چو خون جاری گشت

همه اشكال فلك دیدم و چون تو مرا ماهی نیست

رخ نما بهر نگاهم كه اینك محتاج نگهم

سجده بر نام تو دارم و دگر مرا امایی نیست

هر زمان نام تو خواندم دلم آرام گرفت

گرمتر از خانه پر مهر تو مرا جایی نیست

دل ما خانه عشق است تو بیا به مهمانی ما

باده ومی مهیاست ولی ساقی نیست

بیا تا باده بنوشیم و نشینیم بر مرکب عشق

ساقیا چو امشب گذرد دگر عمری باقی نیست